Duże zainteresowanie Rodzinnym Kapitałem Opiekuńczym. ZUS wypłacił już 5 mld zł
5 marca Ministerstwo Finansów opublikowało interpretację ogólną z 15 lutego 2021 r. w sprawie zasad ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu przy zbyciu wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu. Interpretacja wyjaśnia zasady ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu w przypadku zbycia wierzytelności w ramach umowy faktoringu (sygnatura: DD5.8201.11.2020).
Faktoring w przepisach
Umowa faktoringu nie jest zdefiniowana w polskich przepisach co oznacza, iż jest traktowana jako „umowa nienazwana”. Do umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 ustawy z 23.04.1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm. – zwaną dalej „kodeks cywilny”) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności. Zgodnie z ich treścią wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa faktoringu jest zazwyczaj umową odpłatną, co oznacza, iż za wykonywane w jej ramach usługi faktor pobiera od faktoranta wynagrodzenie, w postaci prowizji, opłat czy odsetek faktoringowych. Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela, poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi, należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności. Z tego względu usługa faktoringowa jest często uznawana za ekonomiczny odpowiednik krótkoterminowego kredytu obrotowego.
Źródło: shutterstock
Umowa faktoringu – interpretacja ogólna
Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej uznał, że interpretacje indywidualne przy analogicznym brzmieniu przepisów ustawy o CIT i ustawy o PIT są rozbieżne w swojej treści merytorycznej. W związku z tym została wydana interpretacja ogólna.
Oddzielna transakcja
W wydanej interpretacji Minister Finansów uznał, że zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty pierwotnej wierzytelności przez dłużnika, a jedynie do zmiany podmiotu, wobec którego dłużnik jest zobowiązany do zapłaty. Kwota uzyskana przez faktoranta w wyniku sprzedaży tej wierzytelności nie może być zatem traktowana jako spłata wierzytelności dokonana przez pierwotnego dłużnika. W konsekwencji, „odpłatne zbycie wierzytelności stanowi odrębną od sprzedaży towarów lub usług operację gospodarczą, wywołującą po stronie zbywcy wierzytelności skutki […] w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu.”
Koszty podatkowe
Zasady ustalania kosztu uzyskania przychodu według interpretacji MF powinny następować w następujący sposób:
• należy ustalić, czy i w jakiej wysokości poniesiony został koszt w rozumieniu art. 15 ust.1 – co
do zasady, jest nim nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto,
• należy ustalić, czy powstała strata ze zbycia wierzytelności,
• jeżeli nie powstała strata, to koszt poniesiony stanowi koszt uzyskania przychodu w całości,
• jeżeli powstała strata, a zbyta wierzytelność była zarachowana jako przychód należny,
to należy ustalić stosunek straty do tego przychodu,
• jeżeli strata jest wyższa od tego przychodu, to nadwyżka powinna być odjęta od kosztu
poniesionego i dopiero jego zmniejszona kwota stanowi koszt uzyskania przychodu,
• jeżeli strata jest niższa albo równa temu przychodowi, to koszt poniesiony stanowi koszt
uzyskania przychodu w całości.
Podstawa uzyskania kosztów uzyskania przychodów dla faktoranta
Dla faktoranta przy zbyciu (cesji) wierzytelności na rzecz faktora podstawą ustalenia kosztów uzyskania przychodów jest zasada ogólna wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztem poniesionym w rozumieniu art. 15 ust. 1 będzie – co do zasady – nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto (tj. z uwzględnioną w wartości wierzytelności kwotą podatku VAT). Wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT nie stanowi o tym, co jest kosztem podatkowym, ale koryguje zasadę ogólną poprzez określenie, co nie może być uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów.
Strata ze zbycia wierzytelności
Strata ze zbycia (cesji) wierzytelności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, nie powstaje również w sytuacji gdy, podatnik (faktorant) w ramach dwóch odrębnych umów faktoringu zbywa(ceduje) na rzecz faktorów wierzytelność z tytułu sprzedaży towarów lub usług w następującym schemacie:
• na rzecz faktora nr 1 – część odpowiadającą wartości nominalnej netto za 100% tej wartości, a
• na rzecz faktora nr 2 – część odpowiadającą kwocie VAT za 100% jej wartości, czyli łącznie od obu faktorów – za 100 wartości nominalnej brutto zbywanej (cedowanej) wierzytelności.
Wynagrodzenie na rzecz faktora
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż podatnik do takich kosztów uzyskania przychodów będzie mógł zaliczyć zapłacone na rzecz faktora wynagrodzenie, za wykonywane przez ten podmiot na rzecz faktoranta usługi, w tym również w przypadku, kiedy wynagrodzenie takie zostanie uregulowane w drodze umownego potrącenia z kwotą należności wypłacanej przez faktora faktorantowi za nabytą od niego wierzytelność.
KosztyCITOdliczenia w PITPodatek PIT
Dodaj komentarz