Od 22 lutego 2016 r. zatrudnianie na czas określony nie może naruszać określonych limitów. W ich granicach te same strony stosunku pracy mogą zawrzeć nie więcej niż trzy umowy o pracę na czas określony, na okres maksymalnie 33 miesięcy. W niektórych sytuacjach ograniczenia te nie mają jednak zastosowania. W razie skorzystania z wyjątków od limitów, pracodawca powinien potwierdzić ten fakt w umowie o pracę.
Limity nie zawsze wiążące
Pracodawca, który naruszy limity zatrudnienia terminowego, tj. zawrze więcej niż trzy umowy o pracę na czas określony z tym samym pracownikiem lub/i przekroczy okres 33 miesięcy zatrudnienia na czas określony danego pracownika, musi się liczyć z konsekwencjami.
Źródło: shutterstock.com
Skutkiem przekroczenia limitów jest przekształcenie z mocy prawa umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony – z dniem zawarcia czwartej umowy na czas określony lub w dniu następnym po przekroczeniu 33-miesięcznego limitu czasowego. W niektórych sytuacjach przekroczenie limitów nie pociągnie jednak za sobą przekształcenia rodzaju umowy o pracę. Te wyjątkowe sytuacje określa art. 251 § 4 K.p., zgodnie z którym limity „33 i 3” nie obejmują umów na czas określony zawartych w celu:
- zastępstwa innego pracownika,
- wykonywania pracy dorywczej, sezonowej lub przez okres kadencji,
- jeżeli pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie (uzasadniające niestosowanie limitów).
Należy nadmienić, że art. 251 K.p. nie ma zastosowania do niektórych grup zatrudnionych. Limity „33 i 3” nie dotyczą np. pracowników tymczasowych czy nauczycieli szkół publicznych (ci ostatni mają jednak swoje limity zatrudnienia terminowego).
Przesłanki uchylenia limitów
Niektóre z przesłanek niestosowania limitów wymienionych w art. 251 § 4 K.p. wydają się dość proste w interpretacji i stosowaniu, jak np. zatrudnienie na zastępstwo. Inne jednak mogą przysparzać trudności w praktyce. Przykładowo, prawo pracy nie definiuje zatrudnienia sezonowego, które pozwala na niestosowanie limitów. Pracodawca może jedynie posiłkować się wyrobionym w tym zakresie orzecznictwem i potocznym rozumieniem pracy sezonowej.
Można w tym miejscu przytoczyć aktualny do dziś wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 1986 r., sygn. akt II URN 20/86, w którym uznano, iż: „(…) Określenie »praca sezonowa« pochodzi od słowa »sezon«, oznaczającego porę roku. Wypływa stąd wniosek, iż chodzi o prace wykonywane tylko przez część roku, związane z określonym sezonem. (…) jako przykłady pracy sezonowej podaje się w szczególności pracę (…) pracowników zatrudnionych przy niektórych pracach rolnych (…) lub leśnych (np. przy wyrębie lub sadzeniu drzew), pracowników zatrudnionych na okres letni w obiektach turystyczno-wypoczynkowych (…)”.
Zdecydowanie większe trudności interpretacyjne mogą się wiązać z zastosowaniem przesłanki wystąpienia obiektywnych powodów do niestosowania limitów, leżących po stronie pracodawcy. Trudność z wykorzystaniem tej przesłanki może wynikać z jej subiektywnego i ocennego charakteru. Niemniej pewną podpowiedzią co do tego, jakie okoliczności mogą uzasadniać niestosowanie limitów „33 i 3” z uwagi na obiektywne powody leżące po stronie pracodawcy, mogą być przesłanki zawarcia umowy na czas wykonania określonej pracy. Występowała ona w obrocie prawnym do 21 lutego 2016 r. Celem tej umowy było świadczenie pracy objętej zakresem oznaczonego i z góry ograniczonego w czasie zadania, np. przy realizacji inwestycji budowlanej. Wystąpienie takich okoliczności może być obecnie kwalifikowane jako obiektywne powody po stronie pracodawcy, uzasadniające niestosowanie limitów. Przy czym zastosowanie omawianej przesłanki wymaga poinformowania o tym właściwego okręgowego inspektora pracy, w terminie 5 dni roboczych od zawarcia umowy wyłączonej z limitów.
Konieczny wpis w umowie
Zastosowana przez pracodawcę przesłanka uchylenia limitów powinna być wskazana w umowie o pracę. Wymóg dokonania takiego wpisu wynika z art. 29 § 11 K.p. Należy jednak zaznaczyć, że choć pracodawca ma obowiązek dopełnić tej formalności, obiektywne wystąpienie wyjątku od limitu nie zależy od zapisu w umowie.
Jak uznało Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w stanowisku udostępnionym naszemu Wydawnictwu w dniu 7 grudnia 2015 r.: „(…) nie jest możliwe wypełnienie obowiązku, o którym mowa w (…) art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. (polegającego na uzupełnieniu umowy o pracę o zapis dotyczący przesłanki niestosowania limitów – przyp. red.), nałożonym na obie strony stosunku pracy, jednostronnie przez pracodawcę w drodze wypowiedzenia zmieniającego (art. 42 § 1-3 Kodeksu pracy), ale tylko na mocy porozumienia stron. (…) niedopełnienie tego obowiązku (uzupełnienia umowy na czas określony w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie przepisów wprowadzających limity »33 i 3« – przyp. red.) nie będzie skutkowało wyłączeniem stosowania art. 251 § 4 Kodeksu pracy w brzmieniu, które będzie obowiązywało od 22 lutego 2016 r. (…)”. Niemniej zaniechanie przez pracodawcę wpisu do umowy może powodować trudności w udowodnieniu, że została ona wyłączona spod działania limitów.
|
(…) 3. Przyczyny uzasadniające zawarcie umowy: . . . . . . . . . . . . . . . . w związku z koniecznością zatrudnienia pracownika na stanowisku głównego kierownika budowy przy realizacji inwestycji Kompleks wypoczynkowo-edukacyjny „Nadwarciański las”, zaplanowanej w okresie od 1 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2024 r. . . . . . . . . . . . . . . . . . . (informacja, o której mowa w art. 29 § 11 Kodeksu pracy, o obiektywnych
|
Podstawa prawna
Ustawa z dnia 26.06.1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320)
autor: Agata Barczewska
Gazeta Podatkowa nr 84 (1750) z dnia 2020-10-19
Zakończenie stosunku pracy – wybrane aspekty. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl