Wielu pracodawców wypłaca swoim pracownikom dofinansowanie ich wypoczynku. Świadczenie takie może być finansowane z różnych źródeł. Środki mogą pochodzić z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, innego funduszu socjalno-bytowego czy też ze środków obrotowych firmy. Niestety pracodawcy często mają wątpliwości, czy od wypłaconego pracownikowi świadczenia należy odprowadzać wpłaty na rachunek PPK.
Wpłaty na rachunek PPK
Podmiot zatrudniający, w rozumieniu przepisów ustawy o PPK, jest zobowiązany do:
- obliczenia i dokonania do wybranej instytucji finansowej wpłat finansowanych przez ten podmiot,
- obliczenia, pobrania od uczestnika PPK i dokonania do wybranej instytucji finansowej wpłat finansowanych przez uczestnika PPK.
Wpłata podstawowa finansowana przez podmiot zatrudniający wynosi 1,5% wynagrodzenia pracownika. Dodatkowo podmiot zatrudniający może zadeklarować w umowie o zarządzanie PPK dokonywanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2,5% wynagrodzenia.
Podstawowa wpłata uczestnika PPK finansowana z jego wynagrodzenia wynosi 2%. Osoba zatrudniona, której wynagrodzenie osiągane z różnych źródeł w danym miesiącu nie przekracza kwoty odpowiadającej 1,2-krotności minimalnego wynagrodzenia, może obniżyć swoją wpłatę podstawową nawet do 0,5% wynagrodzenia. Poza tym uczestnik PPK może zadeklarować wpłatę dodatkową w wysokości do 2% wynagrodzenia. Jej konkretną wysokość samodzielnie określa w deklaracji składanej pracodawcy.
Podstawa naliczenia wpłaty
Wpłaty do PPK nalicza i odprowadza się od wynagrodzenia w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 40 ustawy o PPK. Wynagrodzenie zdefiniowano jako podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uczestnika PPK, o której mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 tej ustawy, czyli bez stosowania ograniczenia dotyczącego przekroczenia 30-krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia oraz z wyłączeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym oraz pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego.
Oznacza to, że przy naliczaniu wynagrodzenia stanowiącego podstawę do obliczenia wysokości wpłaty do PPK, trzeba uwzględniać tylko te składniki, które stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
Świadczenia urlopowe a PPK
Ustalając podstawę naliczania wpłat do PPK należy stosować zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 18 ust. 1 i ust. 2 wymienionej ustawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem:
- wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych,
- przychodów wymienionych w § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2025 r. poz. 316).
W § 2 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia wśród przychodów wymieniono m.in.:
- świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,
- świadczenia wypłacane z funduszu utworzonego na cele socjalno-bytowe na podstawie układu zbiorowego pracy u pracodawców, którzy nie tworzą ZFŚS – do wysokości nieprzekraczającej rocznie kwoty odpisu podstawowego, określonej w art. 5 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 288),
- świadczenie urlopowe wypłacane na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy o ZFŚS – do wysokości nieprzekraczającej rocznie kwoty odpisu podstawowego określonej w tej ustawie.
W praktyce oznacza to, że świadczenie urlopowe, które nie przekracza kwoty limitu, czyli wysokości odpisu podstawowego na ZFŚS, nie stanowi podstawy naliczenia wpłat do pracowniczych planów kapitałowych.
W okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2025 r. odpis podstawowy ustala się od przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w drugim półroczu 2024 r., czyli od kwoty 7.262,39 zł. Zakładając, że wysokość świadczenia urlopowego odpowiada wysokości odpisu podstawowego na ZFŚS, to w ww. okresie:
1) pracownikowi zatrudnionemu w normalnych warunkach przysługuje ono w wysokości:
- 2.723,40 zł (na pełny etat),
- 2.042,55 zł (na 3/4 etatu),
- 1.361,70 zł (na 1/2 etatu),
- 680,85 zł (na 1/4 etatu),
2) pracownikowi wykonującemu prace w szczególnych warunkach lub prace o szczególnym charakterze przysługuje ono w wysokości:
- 3.631,20 zł (na pełny etat),
- 2.723,40 zł (na 3/4 etatu),
- 1.815,60 zł (na 1/2 etatu),
- 907,80 zł (na 1/4 etatu).
W świetle powyższego stwierdzić należy, że w sytuacji gdy uczestnikowi PPK wypłacone zostanie świadczenie urlopowe w wysokości przekraczającej kwotę limitu, wówczas pracodawca będzie zobowiązany do naliczenia wpłat do PPK tylko od nadwyżki.
Podstawa prawna
Ustawa z dnia 4.10.2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 427)
Ustawa z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 350 ze zm.)
autor: Kinga Romas
Gazeta Podatkowa nr 44 (2232) z dnia 2025-06-02
Przeciwdziałanie zatorom płatniczym w praktyce. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl