Zgodnie z wprowadzoną w ramach działań antykryzysowych ustawą o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 24 miesięcy.
Powyższy przepis zmienia w sposób istotny brzmienie ustawy kodeks pracy, która nie wskazuje maksymalnego okresu, na który można zawrzeć umowę na czas określony. Określone w niej jest wyłącznie, że po dwukrotnym zawarciu umowy na czas określony, kolejną umowę poczytuje się za zawartą na czas nieokreślony. Miesięczna przerwa powoduje, że ponownie można dokonać zatrudnienia czasowego.
Według ustawy antykryzysowej za kolejną umowę na czas określony uważa się umowę zawartą przed upływem 3 miesięcy od rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniej umowy zawartej na czas określony. PKPP Lewiatan apeluje do wszystkich pracodawców, aby podejmując decyzję o kontynuowaniu zatrudnienia pracowników terminowych, którym po wejściu w życie ustawy antykryzysowej wygaśnie druga umowa na czas określony, zawierali z nimi – pomimo braku formalnego zobowiązania – umowy o pracę na czas nieokreślony. Ryzyko polega na tym, że:
• pracownik zatrudniony na czas określony zostanie zmuszony przez pracodawcy do przerwy 3-miesięcznej (a nie jak dotychczas 1-miesięcznej), ponieważ taka przerwa nie spowoduje, że pracodawca będzie zobowiązany do zatrudnienia na czas nieokreślony,
• pracodawca nie zdecyduje się na zatrudnianie pracownika sezonowego, obawiając się konieczności stałego zatrudnienia,
• pracodawca zatrudniający pracownika na czas określony, w którym strony zawarły możliwość wypowiedzenia umowy – zdecyduje się na skorzystania z wypowiedzenia, ponieważ dalsze wykonywanie umowy spowoduje konieczność zatrudnienia stałego.
Jak wskazuje PKPP Lewiatan: „chcielibyśmy, aby przepisy antykryzysowe przynosiły wymierne efekty w postaci ochrony jak największej liczby przedsiębiorstw i tworzonych przez nie miejsc pracy”. Tym samym popierając prace sejmowe nad ustawą popierane były prace idące w kierunku ustalenia stałości zatrudnienia po stronie pracownika i pracodawcy. A zatem celem przyświecającym ustawie ma być nie konieczność zwolnienia pracownika, ale – zatrudnia go bezterminowo i ustalenia pewnych, logicznych warunków po obu stronach stosunku pracy.
Źródło: www.pkpplewiatan.pl