Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby niepełnosprawne lub osoby, które mają na utrzymaniu osoby niepełnosprawne mogą od dochodu odliczać wydatki poniesione na rehabilitację. Ulga ta może być związana z dojazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
Z ulgi mogą bowiem skorzystać osoby niepełnosprawne, które posiadają jeden z poniższych dokumentów:
- orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
- decyzja przyznająca rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową, albo rentę socjalną, albo
- orzeczenie o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku (10.08.2006 r., sygn. BI/415-0994/06; WP/415-127/06) stwierdził, że dla skorzystania z ulgi związanej z używaniem przez osobę niepełnosprawną samochodu osobowego jest, aby samochód był własnością albo współwłasnością osoby niepełnosprawnej (albo osoby, na utrzymaniu której pozostaje osoba niepełnosprawna). Jeżeli samochód jest współwłasnością osób niepełnosprawnych (w tym również współwłasnością małżeńską), to każda z nich może dokonać stosownych odliczeń z tytułu jego używania, nawet jeśli w dowodzie rejestracyjnym jest wymieniony tylko jeden z współwłaścicieli. Nie jest konieczne, aby osoba niepełnosprawna miała prawo jazdy.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (09.07.2009 r., sygn. ILPB2/415-421/09-2/TR) uznał, że aby skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy także posiadać I lub II grupę inwalidztwa oraz dojeżdżać samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1964, Nr 9, poz. 59 ze zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.