Czasami zdarza się, że koszty danego źródła przekraczają uzyskiwany przychód. W takim przypadku podatnik nie zapłaci zaliczek na podatek oraz nie wystąpi konieczność opłacenia na koniec roku podatku dochodowego. Dochód wyniesie bowiem zero złotych, a tak faktycznie będzie on wartością ujemną.
Czym jest strata?
Ze stratą ma się do czynienia, jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów.
Strata rozliczana jest w ramach rozliczenia rocznego i wykazywana na deklaracji rocznej. W trakcie roku podatkowego może się okazać, że podatnik rozliczy w danym okresie sprawozdawczym (np. miesięcznym) koszty, które przewyższają dochód w danym miesiącu. Nie oznacza to jeszcze, że taką miesięczną „stratę” musi wykazywać na deklaracji rocznej. Stratę określa się bowiem w stosunku rocznym, a zatem tworzy ją różnica roczna między kosztami a przychodami – miesięczne różnice są rozliczane stopniowo w ramach tego samego roku podatkowego, a zatem późniejszy przychód z tego samego roku może ostatecznie spowodować, że podatnik wykaże jednak dochód a nie stratę.
Przez 5 lat, do 50% straty rocznie
Jeżeli podatnik w deklaracji rocznej wykaże stratę podatkową, jej rozliczenie może nastąpić przez pięć kolejnych lat. Jeśli po tym czasie podatnik nadal nie rozliczy straty, część nierozliczona nie będzie już w przyszłości mogła zostać odliczona w zeznaniu za lata następne.
W każdym z pięciu lat podatnik może rozliczyć wyłącznie do 50% wykazanej wcześniej straty. Oznacza to, że podatnik stratę będzie rozliczał najkrócej przez dwa lata, a najdłużej przez lat 5 po roku jej wykazania.
Jeśli w jednym z lat odliczono mniej niż 50%, to w latach następnych limit nie zmienia się – oznacza to, że w kolejnych latach nadal można odliczyć nie więcej niż 50% kwoty wykazanej straty.
Tylko w ramach źródła przychodów
Strata rozliczana jest wyłącznie w ramach źródła przychodów. Oznacza to, że jeśli podatnik uzyskuje kilka alternatywnych dróg zarobkowania, to może się okazać, że z jednego z nich uzyska dochód, z drugiego stratę i nie może ich łączyć ze sobą. Dodajmy, że na takiej samej zasadzie w roku podatkowym podatnik rozlicza poniesione koszty uzyskania – tylko w ramach źródła przychodów.
Ustawa o podatku dochodowym wyróżnia następujące źródła uzyskania przychodów:
- stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
- działalność wykonywana osobiście;
- pozarolnicza działalność gospodarcza;
- działy specjalne produkcji rolnej;
- najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
- kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych
- odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz innych rzeczy poza działalnością gospodarczą
- inne źródła.
Oznacza to, że w ramach tych ośmiu źródeł przychodów podatnik może rozliczać stratę z danego źródła. W przypadku danego źródła występować może wiele dróg zarobkowania co może spowodować pewien problem z rozliczeniem straty.