Podróż do miejsca pracy powierzonym pojazdem nie jest przychodem pracownika
Organy podatkowe stoją na stanowisku, że samochody firmowe nie mogą być wykorzystywane dla celów prywatnych, a za taki uznać ich zdaniem trzeba transport do miejsca pracy. Istnieją jednak przypadki, w których nie można mówić o prywatnym wykorzystaniu pojazdu w trakcie takich przejazdów.
Źródło: YAY foto
W przypadku takich pracowników, dla których miejscem pracy jest pewien obszar terenu, np. cała gmina, województwo – nie można od razu uznawać, że wyjazd z miejsca zamieszkania do wykonywania czynności służbowych stanowi nieodpłatne świadczenie, szczególnie gdy czynności te odbywają się w wielu miejscach. Sytuacja taka występuje w przypadku, gdy pracodawca nie zapewnia miejsca parkowania dla pojazdu powierzonego pracownikowi jako mienie służbowe oraz pracownik nie zobowiąże się do parkowania pojazdu w jednym, chronionym miejscu (np. parkingu strzeżonym).
>>> Prywatne auto pracownika wykorzystywane w firmie <<<
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, 13.05.2016 r. sygn. akt IBPB-2-2/4511-260/16/AK wskazał, że pracownik dojeżdżający samochodem służbowym z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby pracodawcy (czy też miejsca wykonywania pracy) oraz z siedziby pracodawcy (czy też z miejsca wykonywania pracy) do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskuje przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało jemu wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.
Przychód nie wystąpi, gdy mienie zostało powierzone pracownikowi
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.
Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. A zatem parkowanie mienia powierzonego pracownikowi pod miejscem zamieszkania nie może stanowić dla niego przychodu, skoro jego działanie wynika z dbałości o powierzony mu majątek.
Piotr Szulczewski, VAT.pl